اخبار تراکتورسازی

آنها فلسفه خاص خودشان را برای عاشق بودن و عاشق ماندن دارند؛ فلسفه ای که گاهی باعث می شود به خاطرش آدم بایستد و به احترامش کلاه از سر بردارد.

لیورپول بعد از مدت ها ناکامی به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید و باید در استانبول با آث میلانی رو به رو می شد که مثل این روزها دست به عصا نبود؛ 3 گل در 45 دقیقه و خیلی هایی که نسخه قهرمانی را برای برای اث میلان بپیچند اما وقتی بازیکنان برای بازی در نیمه دوم به میدان آمدند هواداران لیورپول طوری شعار همیشگی شان youll never walk alone (هرگز تنها نمی مانی) رو می خواندند که انگار تیم آنها 3 بر صفر از حریف جلو بود؛ حتی طرفداران آث میلان مبهوت تشویق لیورپولی ها بودند. بقیه اتفاقات هم بارها گفته شده؛ معجزه استانبول چیزی نیست که کسی از فوتبال دوستان فراموشش کند.

واسیلی گوجا وقتی پوتین های سفت و سخت کارگری را از پاهای تعدادی از کارگران آن روزهای کارخانه تراکتورسازی درآورد و به جای آن استوک پایشان می کرد شاید فکر چنین روزهایی را برای تیمش نمی کرد.  تیمش 2 بار تا آستانه گرفتن جام رفت اما دستش به جام نرسید اما این، تنها روزهای خوش تراکتور بود.

تراکتورسازی درست در اولین دوره لیگ برتر به دسته پایین تر سقوط کرد و دیگر خبری از صدای بوقچی های تراکتوری در فضای لیگ نبود. این بی خبری نه 1 سال، نه 2 سال بلکه 8 سال طول کشید. تراکتورسازی تا آستانه برگشتن به لیگ بود اما فراز کمالوند و تیمش شیرین فراز کرمانشاه این تیم را از برگشتن به لیگ بازداشتند. آن روز 80 هزار نفر روی سکو های ورزشگاه یادگار امام بودند تا به لیگ برتر برگردند اما این اتفاق نیفتاد. در فصل بعد شیرین فراز توی لیگ دوام نیاورد و و تراکتور این بار به لیگ برتر صعود کرد بدون هیچ اما و اگری با فراز کمالوندی که خودش یک بار مانع این اتفاق شده بود.

ورزشگاه یادگار امام توجه خیلی ها رو به سمت خودش جلب کرد؛ با جمعیتی که برای دیدن بازی های نه چندان حساس تراکتورسازی به ورزشگاه می آمدند. آنها تا حالا طعم قهرمانی تیمشان را نچشیده بودند اما تیمشان همیشه قهرمانشان بوده و هست. شاید خیلی ها معنی 8 سال پشت در لیگ برتر ماندن رو ندانند یا معنی 43 سال بدون جام ماندن اما عاشقانه پای تیم ماندن را ندانند اما آن پیرمردی که آن روز در کرمان با بالا رفتن جام روی دستان کاپیتان اسدی اشک می ریخت خیلی خوب می تواند این حال را توصیف کند.

حالا هم با چند هفته نتیجه نگرفتن کسی حیا کن رها کن نمی گوید. آنها وقتی می بازند ناراحت می شوند، عصبانی می شوند اما می گویند (عیبی یوخ یاشاسین تیراختور/عیبی نداره زنده باد تراکتور). شاید اگر در دور و بر خود بخواهیم  برای شعارyoull never walk alone  (هرگز تنها نمی مانی) لیورپولی ها شریکی قائل بشویم در آسیا تیمی را بهتر از تراکتور نتوانیم پیدا کنیم. آنها به معنای واقعی هیچ وقت تیمشان را تنها نگذاشتند و همیشه پا به پای تیمشان رفتند.

بعد از باخت به پدیده یکی از هواداران تراکتورسازی بیرون ورزشگاه به من گفت با یک برد عاشق تراکتور نشدیم که با یک باخت فراموشش کنیم. شاید اگر تراکتور نسبت به تیم های دیگر کم به حاشیه می رود دلیلش این است که بعد از نتایج ضعیفش همین هواداران پشت تیم هستند. کم در مسابقات لیگ ندیدیم تیم هایی را که نه تنها با یک باخت بلکه با خوردن یک گل در دقیقه 5 بازی به حاشیه رفتن.

 *مهرداد خمیرگیر(كاپ)

اخبار تراکتورسازی/