ستاره ملی پوش والیبال ایران که بعد از مصدومیت با موج عظیمی از همدردی و حمایت رو به رو شده بود می گوید بعضی از این صحنه ها را با بغض می بیند.

به گزارش "ورزش سه"، یکی از عجیب ترین اتفاقات والیبال و شاید ورزش ایران بعد از مصدومیت پوریا فیاضی، ستاره تیم ملی والیبال رخ داد جایی که بعد از پیچیدن زانو او و انتشار خبر مصدومیتش تمام اهالی والیبال، چه هم بازی هایش، چه دوستان او در تیم های دیگر، چه مربیان ملی و چه هواداران قصه دار شدند و هفته ها صفحات شبکه های اجتماعی به همدردی با فیاضی تعلق گرفته بود. در شهرهای مختلف با اینکه او در زمین حضور نداشت نامش را صدا می زدند و بازیکنان تیم های مختلف از هر فرصتی استفاده می کردند تا احساس خود را به او انتقال دهند. بنرهای او در جاهای مختلفی نصب شده بود و طرفداران از بهبودی سریع او و بازگشتش به ارومیه می گفتند.

این موج از همدردی و حمایت حداقل در والیبال بی نظیر بوده است. بازیکنان زیادی که شاید سطح فنی شان از فیاضی بالاتر بوده مصدوم شده اند اما خبری از این حمایت همه گیر نبود. تا چند روز دیگر پوریا جراحی می شود و روزهای سختش آغاز می شود اما او شرایط خاصی بعد از این حمایت ها دارد:

از این محبت ها بغض گلویم را می گرفت

در والیبال ایران بازیکنانی از من بزرگتر بسیار بوده اند اما این لطف هم بازی های و طرفداران ارومیه ای و سایر شهرها است که شامل حال من شده. من همیشه این طور زندگی کرده ام و با همه دوست بودم و سعی می کردم احترام حداکثر را قائل باشم. در روابطی که ریا نباشد و دو طرف همدیگر را از ته دل بخواهند سرانجامی این چنینی دارد. بعضی وقت ها از محبت دوستان بغض گلویم را می گیرد و لحظه ای که بازیکنان ارومیه ای با بنر من وارد سالن شدند دقایق زیادی بغض کرده بود.

این محبت ها و موج حمایت آنقدر در روحیه ام تاثیر مثبت داشته است که پزشکم از روند بهبودی ام تعجب کرده و می گوید زانوت فوق العاده خم می شود و این دلیلی جز روحیه خوب ندارد. من تمام سعی خود را می کنم تا به بهبودی کامل برسم و باز به زمین ارومیه برگردم تا بتوانم در زمین و با قهرمانی جواب محبت های دوستان و تماشاگران را بدهم

ارومیه پایتخت واقعی والیبال است

به این موضوع که می گویند ارومیه پایتخت والیبال است شک نکنید. در هفته روزهایی که به بازی های لیگ اختصاص دارد که هیچ، در سایر روزها هم عاشقان والیبال در این شهر تمام فکر و ذکرشان والیبال است و این را در هیچ کجا نمی توان دید. من همیشه دوست داشتم مثل بازیکنی مثل جرارد پایبند به باشگاهم باشم و سال ها در آنجا بازی کنم. دوست دارم به کف زمین ارومیه برگردم و یک بار دیگر با هم عشق بازی کنیم و با قهرمانی جواب تمام محبت هایشان را بدهم.

یاغی گری هایم برای برد در والیبال است

همیشه با همه دوست بوده ام و اطرافیانم را از صمیم قلب کنار خودم نگه می داشتم. یاغی گری های زیادی داشتم و در زمین می جنگیدم اما تمام آنها برای برد در والیبال بوده و بعد از آن با همه مثل همیشه بوده ام و در این بین بی احترامی نمی شد. بعد از اینکه مصدوم شدم تازه متوجه شدم که می گویند یک ورزشکار به خودش تعلق ندارد یعنی چه و باید بیشتر تلاش کنم، زودتر خوب شوم تا این سیل محبت را بتوانم جبران کنم. من تازه 25 سال دارم و روزهای خوبی بعد از مصدومیتم خواهم داشت.

این محبت ها بوی ترحم ندارد

از بچگی از ترحم بیزار بودم و دوس نداشت کسی دلش به حال من بسوزد. این محبت هایی که به من می شد حس هم دلی را به من می داد و این را وظیفه خودم می دانم تا برگردم و جبران کنم. به عنوان بازیکن در وسط زمین ارومیه بجنگم و قهرمانی کسب کنیم تا دل این هواداران شاد شود. واقعا جای یک میزبانی بزرگ بین المللی در سالن ارومیه خالی است و امیدوارم این اتفاق در والیبالی که جو بسیار سالمی دارد اتفاق بیافتد.